OLMUYOR İŞTE! mısralarla sürüklenip giden gençliğimin, tek aşkıydın sen. sen bilmiyordun. baka kaldığım her güzel gözde adını arıyordum. ama gözlerin sahibine hiç bakamıyordum. çünkü korkuyordum hep, tekrar kanayacak diye yüreğim. oysa ne çok istiyordum bilemezsin, gözlerin sahibine bakıp, seni görebilmeyi. yıllar senden habersiz geçiyordu. yeni aşklarda tükeniyordum ben. ve mısralarla kapatmaya çalışıyordum boşluğunu, ama yetmiyordu, çünkü evreni mısralarım dolduramıyordu. bazen rüzgarlı atakum sahillerinde arıyordum seni, rüzgarlarla bekliyordum,gelmiyordun. bazen de kaçkarı kuşatan bulutların üzerinde arıyordum seni, tutunamıyordum bulutlara ve düşüyordum. sabah oluyor uyanıyordum. gözlerimin açılışıyla yüreğime akıyordu sensizlik. biliyordum bu anı, yokluğunun çizikleri kadar yaşamıştım çünkü. gün boyu süreceğinide biliyordum. ve bir sonraki uyanışın, bir öncekinden farklı olmayacağını da. farklı iklimler görüyordum yokluğunda. farklı topraklarda,farklı soğuklar. ama hiçbiri senin gidişinin üşüttüğü gibi, üşütemiyordu yüreğimi. ve hiçbir ayaz titretemiyordu beni, akıntılarına seni anlatırken titreyen, fırtına deresinin titreyişi gibi. söylesene bana yüreğimin katili? ne yapayım ki bu yüreğe, bir daha seni istemesin? nasıl kapayayım gözlerimi ki, bir daha gözlerimde belirmeyesin? bir cevabın yoktur değil mi? nasıl olsun ki? bu koca yüreğe ben bile cevap veremiyorken, sen nasıl verebilirsin ki? işte böyleyim ben, sen gittin gideli. şimdi ne sen varsın yanımda, ne de fırtına deresi. hatırlıyorum da daha küçük bir çocukken henüz, akıntılı sulara atardım kendimi. ve o akıntılar sağa sola savururdu küçücük bedenimi. ama inan çok mutlu ederdi bu savruluşlar beni. şimdiyse farklı gözlere, farklı şehirlere savruluyorum, param parça yüreğimle. ve biliyor musun sen,yaralarımın mimarı? bu savruluşlar hiç hoşuma gitmiyor benim. çünkü dikenler batıyor ellerime. sensizlikler siniyor gözlerime. ve karanlıklar çöküyor gündüzlerime. daha nasıl anlatayım ki? sensiz olmuyor,olmuyor işte. olmuyor işteeeeeeeeeee....