ben çok yalnızım.
hayat beni boğuyor ANNE.
boğazım acıyor.
çıplak bir toprak gibi oldu yüreğim.
tüm güllerimi soldurdular,kopardılar,
ve yaşama sevincimi çaldılar ANNE,
beni ağlattılar.
ANNE hatırlarmısın!
çocukken hep düşerdim.
kanayan dizlerimle yanına gelirdim.
ve sen hemen beni koynuna alır,
başımı okşardın.
bense hıçkıra hıçkıra ağlardım.
ama yinede,
yüreğime çok tatlı bir huzur salardın.
şimdiyse yüreğim kanıyor ANNE.
nefes almak zor geliyor.
ve ben çok yanlızım ANNE.
yaşamak ağrıma gidiyor.
şimdi tekrar çocuk olup,
hiçbir kalleşliği,
tatmamış olmak isterdim oysa.
ve herkesi,
temiz sanmak isterdim bu hayatta.
ama ANNE artık tükendim.
kanayan yerlerime acıları hapsettim.
umut eden gözlerime ise,
umutsuzluğu öğrettim.
ve ben tükendim tükendim.
çok yalnızım ANNE,
tut elimden hadi,
evimize gidelim...
