şimdi bir yaz başlangıcında ömrüm.
ve ben yazları hiç sevmem.
çünkü her yaz,
başka bir sahtelik esiyor gözlerime.
azalan umutlarım,
bu rüzgarlarda savrulup kuruyor.
işte hep bu anlarda sorguladım anlamını hayatın.
ama koca birhiç kaldı avuçlarımda.
bu yüzden kafiyesiz ilk şiirimi yazdım.
anlamsız bulduğum bu hayata.
çünkü kafiye,
fazla gösterilen bir çaba olacak,
sahte olan herşeye.
sahte olmamak kaybetmekse.
kaybettim ben arkadaş.
var mı söyleyecek bir sözün?
ben parmağın gösterdiği güneşe bakarım.
parmakla güneş arasındaki kuşa değil.
söylenecek sözüm varsa,
cilalamam,parlatmam.
pat küt çıkar ağzımdan.
kırıcıyım belki de bu hayata göre.
evet doğrudur kırıcıyım.
çükü ben hep,
sahte güzel sözler yerine,
kırıcı gerçek sözler çıkardım ağzımdan.
ve hiç gocunmadım hayatın zorluklarında.
yalnızlıklarımda ve zor anlarımda değil.
güzel anlarımda aradım gerçek bir yüreği.
çünkü sahteliğin kuralıdır bu.
zor anlarda birine ihtiyaç duyar insan.
işte ben bu yüzden gerçeklikse kolarımdaki,
yükleneceğim yüke bakmam.
uflamam puflamam taşınacakları taşırım sırtımda.
güneşe bakıp nasıl birşey hissedilmez?
yağmurlara neden kin duyulur?
sevmek isteyipte nasıl kaçılır?
sevmeden seviyorum kelimesi nasıl kopup gelir yürekten?
ve insan nasıl unutur yaşananları?
yok arkadaş yok!
ben sahte mutluluğu ve rahatı istemiyorum.
gerçek zorluğa,soğuğa ve yalnızlığa geri dönüyorum.
hadi sana eyvalah.
ha bu arada kapım açıktır herzaman.
ama girerken sahteliği kapıda bırak...!